doorzoek de gehele Leestrommel
De Leestrommel - bestaat sinds september 2005
Kartini, Raden Adjeng: Door Duisternis Tot Licht (1911) In 1879 werd zij geboren: Raden Adjeng Kartini, de vrouw die nog steeds het lichtend voorbeeld voor vrouwen in Indonesië is. Zij vroeg om het recht om zelf te mogen kiezen wat zij met haar leven deed... In de Leestrommel een groot aantal van de brieven die Raden Adjeng Kartini naar vrienden en vriendinnen in Nederland schreef.
Kloppenburg-Versteegh, mevrouw J.: Het leven van de Europese vrouw in Indië" (1913) Toen heette het een handboek, nu is het een zelfhulpboek: in bijna twintig hoofdstukken beschrijft mevrouw Kloppenburg waaraan de Europese vrouw moet denken, als zij in de Oost haar huishouden gaat opzetten. Alles komt in heldere taal aan de orde: kinderen, bedienden, omgang met de echtgenoot, wat te doen met je dagen en praktische tips inzake ongemakken met menstruatie. Altijd realistisch en praktisch.
Koopman, mevrouw: Het paradijs der vrouwen. Tegenschrift op Veth's "Leven in Indië" (1900) Wie mevrouw Koopman was, weet niemand zeker. Wel dat ze een pamflet schreef waarin ze scherp stelling nam tegen het roemruchte boek van Bas Veth. Ook zij kent Indië, zo blijkt, maar op een heel andere manier dan Veth. Positiever. Aangenamer. Daardoor heeft mevrouw een negatieve kijk op het westen gekregen, vooral waar het om liefde gaat. "Arm Insuline, dat zich slingert om den evenaar als een gordel van smaragd. Hoe lief, hoe poëtisch zijn uw bebloemde boorden, hoe kuisch waren uw bewoner vóór de aanraking met het Europeesch element! Waarom bracht het zoogenaamde beschaafde volk den rottende adem naar de overzijde des oceaans? Uw verfomfaaide kribbebijters en gladakkers mogen al vunsbeesten zijn, de vunsmenschen zijn die van Europa geïmporteerd." Dat was nog eens andere taal.
Kruseman, Mina: Een huwelijk in Indië (1873) Rijke en meeslepende Indische roman (met enkele Nederlandse passages) over uithuweljken, voorkinderen, de lage maatschappelijke moraal en het belang van trouw en liefde. Een van de vroegste damesromans, en nog altijd vitaal. Overweegt u te trouwen, lees dan eerst dit boek. Ja, veel is veranderd. Maar niet alles. Enfin, u bent gewaarschuwd.
Kruseman, Mina: Paria's (1900). Deel 1 Mina Kruseman beschrijft onder andere de geschiedenis van Lize, hoe zij trouwde en hoe zij het huwelijk verliet. Andere bijzondere personages zijn te talrijk om te noemen, maar elk van hen is levend, met een eigen geschiedenis en toekomst, en een geheel eigen blik op het huwelijk. Mina beschrijft met hart en ziel de levens van meisjes en vrouwen, Hollands en Indisch en is, het moet gezegd, zij schrijft wat minder gunstig over heren.
Kruseman, Mina: Paria's (1900). Deel 2 Naadloos vervolg op deel 1, veel reizen, veel Indië, ontknopingen van bestaande intriges en nieuwe verwikkelingen. Vooral een overtuigend betoog tegen het huwelijk. "Trouw nooit, Kind, de toestand van de gehuwde vrouw, in onze maatschappij, is zoo afhankelijk en vernederend, dat elke vrouw die fortuin genoeg heeft om op zich zelve te kunnen staan er zich aan onttrekken moet." Daar zit nog altijd iets in, en dat maakt deze roman pijnlijk actueel.
Kruseman, Mina: Zusters. Een schetsje uit onze dagen. (1873) In 1873 schokte Mina Kruseman het brave Nederland. Iedereen was braaf vergeleken met hetgeen Mina durfde te zeggen over het leven van vrouwen, hun opvoeding en hun gebrek aan opleiding. Ze was haar tijd ver vooruit, blijkt uit deze schets, die Mina tijdens haar lezingen aan het publiek voorlas.
de Kruyff-Gobius, Tine: Het Indische nichtje (1900) Dankzij de meisjesromans ontdekken we hoe ver de wereld van kolonie en moederland uit elkaar kon liggen. Tilly van Kempen (het meisje in kwestie) komt door moeilijke omstandigheden naar Nederland, waar ze nog familie heeft: : " Tilly liep gauw de hooge stoep op en de gang in, waar zij hartelijk omhelsd werd door Mevrouw van Kempen. ‘Dag mijn kleine Tilly, dag mijn beste kind,’ zei haar tante hartelijk, en keek het meisje vriendelijk en liefdevol in de zwarte kijkers. Ze kreeg ineens een warm gevoel van medelijden voor het tengere, schrale figuurtje in de veel te ouwelijke en te lange kleeren.‘Dag Tante, lieve tante Marie, vin zoo prettig om hier te komen,’ zei het kleine bruintje met een krakend verkouden stemmetje. ‘Heb wat moois voor U in mijn koffer en voor Phientje ook!’
