Woensdag 23 mei 2012: Vrouwenkorps KNIL
Mevrouw P. Doorman- Van Zonneveld vertelde
over haar tijd bij het Vrouwenkorps KNIL: hoe ze van de ene op de
andere dag zich ziek meldde en tekende. Daarna kwam ze in Indië
terecht, waar ze opklom tot eerste luitenant. Ze schetste een beeld
van een besloten wereld van meisjes en vrouwen, waarvan de meesten
weinig of geen aanraking hadden met de oorlog. Uit de zaal kwamen
vragen, en een mevrouw wist dat haar zuster bij het KNIL veel gewonden
had verpleegd. Maar toch, de oorlog, het ontwikkelende nationalisme,
dat was veraf in deze jaren. In 1948 had mevrouw het contract uitgediend.
In Nederland wist niemand haast iets van het Vrouwenkorps. Ja, de
Marva, dat wist iedereen.
Donderdag 24 mei 2012
Djam Boekoe in gesprek met Wies Koppijn
(links) en Berthe Korvinus (midden). Een bijzonder gesprek met twee
schrijfsters, die elk op een eigen manier over herinneren, zwijgen,
praten en schrijven vertelde. Wies vertelde over haar roman Hally,
waarin een waargebeurd verhaal over een jong Indisch meisje staat.
Het verhaal heeft meer dan dertig jaar in haar moeten rijpen, toen
pas kon ze erover schrijven. In de tussentijd schreef Wies haar
autobiografie Krakepoot en zorgde ze ervoor dat het autobiografische
manuscript van haar vader werd uitgegeven.
Het boek Salto naar het leven van Berthe intrigeerde me
ook. Zo'n optimistische titel, ondanks alles. In haar kampjeugd
had Berthe een bron van kracht gevonden, om zich in te zetten voor
vrouwen en kinderen. Dat is heel goed gelukt, via allerlei grote
en internationale organisaties. Lichtend voorbeeld was haar moeder.
Wat een sterke vrouwen, dacht ik achteraf, en wat een veerkracht.
De generatie van voor de oorlog lijkt zoveel sterker dan de generaties
nu.
Zondag 27 mei 2012
Zusters Ursulinen. Van links naar rechts:
zuster Marij (in Indonesië bekend als zuster Bernadette), naast
haar zuster Vera en naast haar oud-leerlinge Tineke Douwes, zoals
ze toen heette. Wat een verhalen kwamen er, en wat konden de zusters
mooi vertellen. Zuster Marij was onder andere werkzaam geweest in
het noviciaat van Bandung en ze was ook lerares Engels; Zuster Vera
gaf onder meer cursussen op Flores. We keken naar foto's, we luisterden
naar het liedje Servius dat beide zusters zongen. Het was opvallend
hoe veelzijdig het praktisch het werk was, van babyzorg tot en met
preken. De kerk daar keek naar wat er nodig was, en niet of je man
of vrouw was. Tineke vertelde over de late jaren '40, toen ze op
de H.B.S van Sancta Ursula zat, drie jaar lang. En ook hier: mooie
oude foto's. De volle zaal luisterde ademloos: velen hadden een
band met de Ursulinen.
|
|