
Donderdag 26 mei 2011: om 14.30u in het Bibit-Theater: herinneringen uit Djocja
Het zeil klapperde enorm, we
dachten dat het eraf zou klapperen, maar nee! De twee meisjes
uit Djocja hadden wel erger meegemaakt. Netteke Parma en Threes
Adam (beide 83) vertelden over hun meisjestijd in Djocja.
Over de oude HBS, die een echt HBS-lied had. Terwijl de zaal
luisterde, zongen de twee het eerste couplet en een deel van
een refrein. En er was nog een verrassing. Bikkelen! Netteke
Parma had bikkels uit Djocja meegenomen. Wie uit de zaal waagde
zich eraan? En toen gebeurde het: een oudere Indische mevrouw
op de tweede rij hief een bont zakje omhoog. Daar zaten haar
eigen bikkels in. Winny Kingma-Intveld kwam het toneel op
en bikkelde, onder intensieve aandacht van de meisjes uit.
Voor: Winny Kingma-Intveld.
Achter: Netteke Parma en Threes Adam
Applaus! En toen gingen wij weer verder.
De uitstapjes, de schoolreisjes, de Merapi, de kraton, en
natuurlijk: later, veel later, de terugkeer naar Djocja: "Ik
was meteen thuis", zeiden ze eensgezind. En ook: "Het
was de mooiste tijd van ons leven, voor allemaal." De
meisjes uit Djocja komen nog steeds jaarlijks bij elkaar,
een groep van ongeveer tien. Zonder de mannen natuurlijk.
Huren ze een huis, eentje kan koken maar iedereen kan eten
en praten, zeker over toen. Djocja forever.
Vrijdag 3 juni 2011: bootreizen
Van links naar rechts: Humphrey Trouerbach,
Daan Sahepaty, Tilly van Snellen Vollenhoven
Het was een bijzonder gesprek,
met gasten die zo duidelijk een eigen verhaal hadden, een
eigen herinnering aan een bootreis. "De" bootreis
bestaat niet, dat is wel duidelijk. Humphrey Trouerbach vertelde
hoe hij als jongetje zelf ervoor koos om met de boot vanuit
Nieuw-Guinea naar Nederland te gaan. Het verlof, en dan lekker
lang niet naar school. Maar terug ging hij niet meer, en daarom
groeide zijn verlangen naar dat land. Nu werkt hij aan mooie
ontwikkelingsprojecten. Daan Sahepaty herinnerde zich een
hele andere bootreis. Als jongen van vijftien jaar ging hij
naar Nieuw Guinea toe, om er als DETA-jongen een boeiende
en vaak moeilijke tijd door te maken. Van de Jachtclub mochten
de DETA-jongens geen lid worden. Tily Snellen van Vollenhoven
wel. Zij hield van Nieuw-Guinea, maar de bootreis die zij
zich herinnerde bracht haar uit het jonge Indonesische land
naar Holland. Een andere situatie, een andere beleving. En
toch begrepen we elkaar, dat was het wonderlijke. Ik heb ademloos
geluisterd en vergat helemaal rechtop te blijven zitten.
|
|