Donderdag 26 mei 2011: om 14.30u in het Bibit-Theater: herinneringen uit Djocja

Het zeil klapperde enorm, we dachten dat het eraf zou klapperen, maar nee! De twee meisjes uit Djocja hadden wel erger meegemaakt. Netteke Parma en Threes Adam (beide 83) vertelden over hun meisjestijd in Djocja. Over de oude HBS, die een echt HBS-lied had. Terwijl de zaal luisterde, zongen de twee het eerste couplet en een deel van een refrein. En er was nog een verrassing. Bikkelen! Netteke Parma had bikkels uit Djocja meegenomen. Wie uit de zaal waagde zich eraan? En toen gebeurde het: een oudere Indische mevrouw op de tweede rij hief een bont zakje omhoog. Daar zaten haar eigen bikkels in. Winny Kingma-Intveld kwam het toneel op en bikkelde, onder intensieve aandacht van de meisjes uit.

Voor: Winny Kingma-Intveld. Achter: Netteke Parma en Threes Adam

Applaus! En toen gingen wij weer verder. De uitstapjes, de schoolreisjes, de Merapi, de kraton, en natuurlijk: later, veel later, de terugkeer naar Djocja: "Ik was meteen thuis", zeiden ze eensgezind. En ook: "Het was de mooiste tijd van ons leven, voor allemaal." De meisjes uit Djocja komen nog steeds jaarlijks bij elkaar, een groep van ongeveer tien. Zonder de mannen natuurlijk. Huren ze een huis, eentje kan koken maar iedereen kan eten en praten, zeker over toen. Djocja forever.

Vrijdag 3 juni 2011: bootreizen

Van links naar rechts: Humphrey Trouerbach, Daan Sahepaty, Tilly van Snellen Vollenhoven

Het was een bijzonder gesprek, met gasten die zo duidelijk een eigen verhaal hadden, een eigen herinnering aan een bootreis. "De" bootreis bestaat niet, dat is wel duidelijk. Humphrey Trouerbach vertelde hoe hij als jongetje zelf ervoor koos om met de boot vanuit Nieuw-Guinea naar Nederland te gaan. Het verlof, en dan lekker lang niet naar school. Maar terug ging hij niet meer, en daarom groeide zijn verlangen naar dat land. Nu werkt hij aan mooie ontwikkelingsprojecten. Daan Sahepaty herinnerde zich een hele andere bootreis. Als jongen van vijftien jaar ging hij naar Nieuw Guinea toe, om er als DETA-jongen een boeiende en vaak moeilijke tijd door te maken. Van de Jachtclub mochten de DETA-jongens geen lid worden. Tily Snellen van Vollenhoven wel. Zij hield van Nieuw-Guinea, maar de bootreis die zij zich herinnerde bracht haar uit het jonge Indonesische land naar Holland. Een andere situatie, een andere beleving. En toch begrepen we elkaar, dat was het wonderlijke. Ik heb ademloos geluisterd en vergat helemaal rechtop te blijven zitten.